Pinoy Pan de Sal

Mga Kwentong Kasinghaba ng Tren

Guangzhou: Ang dating Canton. Dito daw naimbento ang pansit canton.

Palpak! Mali ang napuntahan naming istasyon. At 20 min. na lang aalis na ang tren. Ang tiket namin ay para sa T98 Express na nandoon pala sa kabilang istasyon 30 minutos pa ang layo. T16 Express na papunta ring Beijing and nasa istasyon na pinagdalhan sa amin – na kasalanan din namin dahil doon kami nagpahatid. Pero hindi pwede ang T98 tiket namin. 22 oras ang byahe namin papuntang Beijing kaya kung di pa kami mag biyahe ibig sabihin isang araw ang delay ko. Walang ibang choice kundi bumili ulit ng ticket. Medyo masungit pa naman ang mga katauhan dun sa istasyon. Nagtakbuhan kami papunta sa ticket office with matching hila ng trolley bags at mga backpack na backbreaker. Kung may mga aso lang dun siguro pinaghahabol kami haha! 15 minutos na lang lalarga na ang T16! Sa pakiwari ko ba’y kasali ako sa Amazing Race dahil sa mga nangyayari. Ang haba ng pila sa ticket office at puro Chinese characters ang nakasulat sa digital screens kaya goodluck na lang sa amin haha! Super sungit ang tiketera. Buti na lang may kasama kaming mabait na Chinese. Siya ang tumulong sa amin bumili ng ticket.

Nakasakay din kami pero ang masaklap wala kaming nabiling baon. Pag nagkalituhan talagang maligalig di ba? Wala ng time bumili ng baon. So far ang mga nadala naming pagkain ay mga walang sustansyang cupcake, biskwet at tubig. At, paghukay ko sa backpack ko, may isang box pala ako ng candy para sa may ubo, yung may drawing nung Chinese na may ari ng factory sa wrapper (basta pag Chinese product siguro laging may portrait ng may-ari sa packaging). So yun lang ang baon namin. O di ba, pang lamay! Anyway, walang magawa that time kaya enjoy na lang ang biyahe kahit gutom.

May mga naglalako ng pagkain na nasa super slim carts. Halos 2 feet lang ang kitid ng daanan sa tren sa sleepers' section pero paroon at parito ang mga food cart ladies na, eto ha, naka highheels. Mga kakaibang pagkain nga lang ang tinda nila, tipong mga vacuum-packed chicken feet for merienda. Ayun hotdog at orange juice na lang binili namin at maanghang na noodles. Na-challenge ang pagka-bicolana ko!

Masaya naman sa tren. Marami kang makikilalang bagong kaibigan. Friendly ang mga Chinese, parang mga Pinoy din. Kapag narinig ka nilang nag iinggles curious sila kusa silang nakikipag usap. Syempre dapat smile ka lagi para ipagbunyi ang pagiging friendly ng Pinoy. Kailangan friendly talaga, lalo pag walang baon haha! At dahil mahaba ang biyahe may mga maliliit na kwarto at may mga higaan with matching pillows and comforter for each bed. Malas mo lang pag dun ka napunta sa higaang kasing-taas ng third floor. Ala Spider man ka muna bago matulog. Ala Batman naman pag kagising. Pag nahulog ayun… Superman!

CAPTIONS:
Photo 1 - (top) Walang makain kundi cupcake pero enjoy naman sa view.
Photo 2 - (middle-right) Salubungan ng super slim food carts na tulak ng mga naka high heels at fully made-up na tindera.
Photo 3 -(above left) Mga naging kaibigan namin habang nasa tren.